wiadomości o firmie Przyzwyczajenie się do zautomatyzowanego świata

Ilustracje Miriam Martincic

Ze wszystkich prób dociekania pochodzenia nowoczesności – ćwiczenia, którym nowoczesność nigdy się nie męczy – moja ulubiona zaczyna się od średniowiecznych mnichów.Według tej relacji to benedyktyni wpadli na pomysł, że można robić to samo, o tej samej porze, każdego dnia.Chociaż czas był nadal powszechnie uważany za płynny i równoczesny z wiecznością, klasztorem rządziły rytmy tego najnowocześniejszego instrumentu: zegara.Mnisi wstali razem, jedli razem i wspólnie modlili się, rozpoczynając i kończąc każde zadanie o wyznaczonej godzinie kanonicznej.Z czasem ich obsesja na punkcie porządku przeniknęła do całego świata.Kupcy i kupcy w mieście słyszeli dzwony klasztorne osiem razy dziennie i zaczęli synchronizować swoje codzienne zadania do swojego rytmu.Rzeźnik podniósł swój tasak w Prime i postawił go na lunch w None.Urzędnicy pospiesznie dokończyli swoją pracę przy Nieszporach.Czas stał się walutą, czymś, co można było wydać lub uratować, a ludzie coraz częściej sięgali po maszyny, aby uczynić życie bardziej efektywnym.Na początku rewolucji przemysłowej religijny impuls stojący za tymi reżimami został dawno zapomniany.Klasztor ustąpił miejsca fabryce.Rytuał rozpłynął się w rutynę.

Z pewnością istnieje pewna logika w opisywaniu nawyków jako maszynopodobnych.Czynności, które są nam najbardziej znane – chodzenie, jazda na rowerze, prowadzenie samochodu – to te, które można wykonać bez świadomego namysłu, jakbyśmy byli „na autopilocie”.Często mówi się, że przyzwyczajenie jest naturalną wersją outsourcingu, sposobem na przeniesienie kosztów poznawczych na rutynowe ruchy pamięci mięśniowej i uwolnienie umysłu do myślenia o innych rzeczach.W najbardziej ekstremalnych przypadkach nawyki mogą przerodzić się w uzależnienia i kompulsje, wzorce, które opierają się naszym świadomym wysiłkom, by je złamać.Jak zauważa filozof Clare Carlisle, to właśnie ta tendencja do wchodzenia i wymykania się świadomości, przekraczania zgrabnych binariów nowoczesnej myśli – aktywności i bierności, wolności i konieczności, umysłu i ciała – sprawiła, że ​​przyzwyczajenie stało się tak kłopotliwe dla filozofów, wywołując niepokój. pytania o wolność i autonomię jednostki.Kant wykluczył z filozofii moralnej działania nawykowe, twierdząc, że „bezmyślne powtarzanie tego samego działania” nie może być etyczne, ponieważ działania te nie są dobrowolnie wybrane.
Nic nie jest nawykiem, tylko niezdecydowanie, a dla których zapalenie każdego cygara, wypicie każdego kubka, pora wstawania i kładzenia się każdego dnia oraz początek każdego kawałka pracy są przedmiotem wyraźnej wolicjonalnej namysłu.

Dla współczesnych krytyków nawyków takie rozumienie wolności — zdolność do konsekwentnego wybierania dobra lub rutynowego działania zgodnie ze swoją najwyższą naturą — byłoby w dużej mierze nie do poznania.Według najbardziej gorliwych zwolenników automatyzacji, prawdziwa wolność wymaga stopniowego eliminowania konieczności z naszego codziennego życia poprzez uczynienie pracy i pracy zbędnymi, pozostawiając nasze plany otwarte na nieograniczony wybór i nowość.Taki scenariusz zaproponował Sam Altman, dyrektor generalny OpenAI w swoim dobrze nagłośnionym artykule z 2021 r. „Prawo Moore'a dla wszystkiego”.Altman spekuluje, że w ciągu następnej dekady sztuczna inteligencja, która już wkracza w nierutynową pracę, będzie czytać dokumenty prawne, oferować porady medyczne, wykonywać prace przy taśmie montażowej i być może służyć jako „towarzysze”.W kolejnych latach dokona odkryć naukowych i wykona w zasadzie całą pracę, która obecnie stanowi ludzkie zatrudnienie.Firmy zajmujące się sztuczną inteligencją staną się tak astronomicznie bogate, że będą w stanie sfinansować powszechny dochód podstawowy dla wszystkich obywateli, system, który stworzy „zwrotny krąg bogactwa społecznego”.Wszystko, od jedzenia po gry wideo, będzie tak tanie, że ludzie będą mogli kupić, co tylko zechcą, bez konieczności wielogodzinnej pracy.Jeśli znudzi nam się brak pracy, zawsze możemy wymyślić nowe posady i „będziemy mieć niesamowitą swobodę kreatywności w kwestii tego, czym są” – pisze.„Przyszłość może być niewyobrażalnie wspaniała”.

Mamy więc do czynienia z dziwnym spektaklem maszyn, w których metoda tak doskonale skrystalizowała się w metalu, że wydaje się, że to one myślą, a ludzie, którzy im służą, zostają sprowadzeni do stanu automatów. .